ستیغ رستن

چنان بمیر که مرگ از تو در هراس افتد،

به عجز گرید و پیشت به التماس افتد.

چنان مباز که طاس زمانه، فرمان داد،

بپای تا که به‌فرموده‌ی تو، تاس افتد.

چنان ز تفرقه، این مرز و بوم، ویران است!

که از درنگ در آن، بوم در هراس افتد.

دریغ و درد که با عصمت گیاهی ماه،

ستیغ رستن: حافظ، به یاد داس افتد!

سکوت، نغزترین شعر روزگاران است،

در آن دیار که طوطی، سخن‌شناس افتد.